Leeswijzer

Nieuwe berichten zijn opgenomen in de volgorde nieuwste boven. Ze zijn niet gebonden aan een specifieke dag.

De verslagen per dag vind je door de betreffende dag aan te klikken. 

De fiets weer in de koffer

Op welke manier kijk ik terug op deze reis? Deze vraag kan er een zijn naar de invalshoek van mijn terugblik, als een naar de uiteindelijke waardering. Laat ik beginnen met het eerste.
Een aantal karakteristieken:

46 dagen onderweg: 4 rustdagen, 3 dagen minder dan 50 km, 11 dagen tussen 51 en 100 km, 12 dagen tussen 101 en 125 km, 11 dagen tussen 126 en 150 km en 5 dagen tussen 151 en 177 km. Totaal dus 42 fietsdagen met gemiddeld 113 km en 4735 km in het totaal.

42 fietsdagen: 3 dagen tussen 1000 en 1521 hm, 16 dagen tussen 500 en 999 hm, 14 dagen tussen 250 en 499 hm en de overige 9 dagen minder dan 250 hm. In het totaal 21.511 hm, per fietsdag dus gemiddeld 512 hm. In de berggebieden vielen de stijgingspercentages meestal mee, in het heuvelland liepen de percentages soms op tot 15%. Met name het fietsen in Texas kon hierdoor op sommige dagen pittig zijn.

2 keer zijn we nat aangekomen door de regen, maar veel vaker nat van het zweet. Bijna alle dagen lag de maximumtemperatuur tussen de 25C en 34C en vaak was het zonnig. Naar het oosten toe werd de luchtvochtigheid en de nachttemperatuur steeds hoger. We hebben vaker meewind dan tegenwind gehad. Slechts enkele dagen was de tegenwind zo sterk dat het er echt lastig door werd.

We hebben over Interstates, highways en countryroads gereden. Een highway kon een rustige landelijke weg zijn, maar soms ook een drukke vierbaansweg. De plek van een fietser op de weg is in principe de shoulder. Deze strook kon riant breed zijn, maar soms ook een rafelig randje van de weg. Het wegdek was soms perfect (Florida meestal) tot dramatisch (chipseal zoals vaak in Texas). Grootste zorg op sommige wegen was om de obstakels op de shoulder (zoals stukken autoband, sloophout), gaten in het wegdek of bergen gravel bij de zijwegen te omzeilen. Veel auto’s haalden ons ruim in en gingen zoveel mogelijk naar links. Witte pickups waren hierop vaak de uitzondering.

Randy zat standaard in mijn wiel, waardoor ik het tempo bepaalde en waar nodig iets gas terugnam. Later in de tocht werd het treintje soms wat langer. Een enkele keer reed ik een klein stukje niet op kop, maar werd afgelost door Chris of Nik. Bijna iedereen heeft alle kilometers zelf gereden. Ook minder getrainde fietsers konden de etappes over het algemeen goed aan. Gaande de weken ontstonden er meer en meer vaste patronen van volgorde van vertrek en wie alleen of samen reed.

We hebben in 42 verschillende motels overnacht. Meestal waren het motels van een landelijke keten. Ontbraken die in de overnachtingsplaats, dan sliepen we in een plaatselijke inn. De laatste waren meestal wat soberder, maar nooit echt slecht. Opvallend is de grote gelijkenis van de indeling van de kamers: twee queensize bedden met 2, 3 of 4 kussens, een tv, tafel met bureaustoel, badkamer met ligbad, 2 tot 4 badlakens, 2 tot 4 handdoeken, 2 tot 4 waslappen en een föhn. De handdoeken en shampoo e.d. waren altijd op creatieve wijze gerangschikt. Opvallend was dat het begin van het wc-papier altijd in een driehoekje was gevouwen. De wastafel was soms in de kamer, soms in de badkamer. Dat laatste betekende een kwartier eerder opstaan om op tijd op de fiets te kunnen zitten. De fietsen stonden trouw in onze slaapkamer te wachten op wat de volgende dag zou brengen.

Het assortiment van het ontbijt per motel verschilde sterk. Geen ontbijt: alleen een kan koffie. Voor die situaties kregen we van de organisatie een ontbijt met vruchtensap, ontbijtrepen, muffins en instant oatmeal (klaar te maken met de magnetron). Standaard ontbijt: cereals, brood om te roosteren, roerei, vruchtensap, melk, yoghurt, koffie en muffins e.d. Luxe ontbijt: meer warme gerechten, wafels of pannenkoeken om zelf te maken, vers gesneden fruit, warme oatmeal. De lunch kon je zelf regelen door aan te gaan bij bijv. Subway, een Italiaan of een fastfoodrestaurant. Je kon ook volstaan met het aanbod bij de SAG: water, reepjes, zoutjes, fruit, boterham met pindakaas en jam (pb&j). Het diner was meestal gezamenlijk. We werden daar naartoe gereden of we liepen er heen als het vlakbij was. We zijn vaak bij een Mexicaans restaurant geweest, maar ook wel bij bbq restaurants, Texaans grillhouses, wat Europees getint restaurants enz. Het eten zat bij de prijs in, wilde je een biertje dan rekende je dat zelf af (meestal 4 tot 5 dollar per biertje). Sla was meestal wel mee te bestellen, maar andere groente was er weinig.

Elke middag om vijf uur werd de route voor de volgende dag doorgenomen. Tevens werd dan het weerbericht gespeld. De wekker liep af tussen vijf en zes uur. Meestal probeerden we kort na zonsopgang te vertrekken om de grootste hitte voor te zijn. Doordat we vier verschillende tijdzones hebben doorkruist en naar het oosten fietsten, begreep de zon niet helemaal wanneer hij precies op moest gaan. Als indicatie voor vertrek gebruikten we de tijd waarop de trailer open zou gaan. We konden dan onze bagage inleveren en de banden op spanning brengen. Elke dag waren er SAGS om de maximaal 45 km. Dan was er gelegenheid wat te snaaien, de bidon bij te vullen en eventueel wat kleding achter te laten. Larry en Chuck reden met twee wagens waardoor de volgende SAG al weer voor de eerste rijders klaar stond. In geval van nood kon er gebeld worden voor assistentie. Alle rijders met Iphone waren steeds te lokaliseren via find my friend. De plaats voor een SAG werd met zorg gekozen zodat je zoveel mogelijk in de schaduw even op een klapstoeltje kon zitten. De bedoeling was dat Larry de bagage op de kamers had staan zodra de rijders bij het motel aankwamen. De aankomst was meestal tussen 12 en 3 uur. De minst snelle fietsers konden nog twee uur langer onderweg zijn.


Het welkomstshirt van Gerdien.

Mijn uiteindelijke waardering:

Die gaat natuurlijk allereerst uit naar iedereen die me heeft laten gaan. Je kan al jaren het rare idee hebben dat je de VS een keer wilt oversteken, maar zonder Gerdien en de meiden die me gestimuleerd hebben mijn plan ook echt uit te voeren, was dit allemaal niet gebeurd. Verder heb ik veel energie gekregen door te horen dat zoveel mensen betrokken waren bij mijn wel en wee tijdens de reis.

Ik heb genoten van mijn tocht. Het rijden in een groep onbekenden was voor mij een van de grootste vraagtekens, maar geen onvertogen woord daarover. Ik heb met heel wat mensen leuke en goede gesprekken gehad. Ik heb veel geleerd over de VS, zowel de mooie kanten als de mindere kanten. Ik merkte dat het lastig was alle aspecten van zo’n reis steeds goed te combineren: het sportieve fietsen (toch een beetje prestatie), het opnemen van de details (bijv. fotostop) van je omgeving, de analyse van het leven in de VS. Ik had gehoopt de VS nog iets beter te leren kennen. Tegelijkertijd heb ik volop genoten van het fietsen. Het fietsen bij de TC Heerde had genoeg conditie opgeleverd om mij de bijnaam Pieter the Machine te geven. Ik ging met wat kleine pijntjes en ongemakken op weg en vreesde dat die me dwars konden gaan zitten, maar gelukkig niets van dat al.

De organisatie was perfect geregeld. Larry en Chuck maakten volledig waar wat ze beloofd hebben. Hun stelling: jij gaat je avontuur aan en wij faciliteren dat op de manier die jij vraagt. In de keuzes die zij maakten was het commerciële aspect zeker niet het belangrijkste. Zij waren zorgvuldig en respecteerden iedere fietser evenveel.

Het was een prachtige tocht op een goed geprepareerde fiets (dank je wel Henk) en ik ben blij dat ik dat rare idee heb doorgezet. Wie weet welke rare ideeën er nog opborrelen.

Saint Augustine

Wat een bijzondere dag om lopend een stad te verkennen en opnieuw tot de ontdekking te komen dat de geschiedenis van de VS een product is van de mix van Europese expansie en van christelijke zendingsdrang. Ik werd vandaag vooral getroffen door de teksten die bij allerlei historische locaties stonden.

Pedro Menendez de Avilés landde in 1565 als eerste Europeaan in dit gebied en hij had een vlootkapelaan bij zich die na de landing het kruis omhoog  hield en een mis op het strand opdroeg. 

Je ziet dat (volgens de tekst) de oorspronkelijke bewoners zich probleemloos voegden in de gebruiken van de Europese christenen. In het centrum staat nog een monument van deze conquistador dat aan het begin van de twintigste eeuw is onthuld in aanwezigheid van een officiële Spaanse vertegenwoordiging.  Van de oorspronkelijke bewoners geen spoor te bekennen.

De Europese landen lieten dit gebied geregeld van nationaliteit veranderen: Spaans,  Engels, Spaans, Engels en toch weer Spaans. Dat de kolonisten hun nationale gedragslijn doorzetten in dit gebied, blijkt uit het Spaanse afslachten van de Franse Hugenoten die geprobeerd hadden een nederzetting in dit gebied te stichten.

Op de plaquette hierboven werd gesproken van The Sisters of St.Joseph. vanmorgen heb ik het huis waar ze woonden en werkten bezocht. Deze zusterorde had nonnen uit Frankrijk gestuurd om hier te werken. Een belangrijke taak kregen ze in de scholing van vrijgelaten slavenkinderen. En weer vraag je je af, slaven en slavenhandel: Hoe is deze gedachte opgekomen in de hoofden van onze christelijke voorouders? Ook in deze stad is er in 1964 stevig ingehakt op een geweldloze mars van de burgerrechtenbeweging van Martin Luther King Jr. 

Ik heb vrij lang gesproken met de vrijwilliger in dit museum waar vroeger deze nonnen woonden en werkten (overigens net als Randy en Chris een tri-atleet). Hij vertelde dat de benoeming van de bisschop van Florida in 1939 door Paus Paus XII eigenlijk gezien moet worden als een verbanning van deze geestelijke uit het Vaticaan aan de vooravond van WOII. Deze bisschop bleek later van groot belang voor de inlichtingendienst van de VS tijdens de oorlog. Volgens de vrijwilliger was deze bisschop heel belangrijk geweest voor de ontwikkeling van de stad (ook voor dat mega  kruis en de kerk daarbij).Mijn confrontatie met het verleden en religie was nog niet voorbij. Terwijl ik naar het mooi gelegen Spaanse fort keek, werd ik aangesproken door twee mannen. 

Ze deden een onderzoek namens de kerken in St. Augustine. Thema was geluksbeleving en godsdienst. Eerste vraag was of ik mijn geluksgevoel een cijfer kon geven. Ik gaf aan een 9 (want net mijn fietsreis volbracht). Waarom geen 10? Dan moet Gerdien ook hier zijn. Vervolgens een gesprek over mijn visie op religie en het eeuwige leven. Een leuk gesprek en luisterende ondervragers. Het viel me op dat zij veel belang hechtten aan het eeuwige leven.

Ik raakte steeds meer verlegen met de impact die wij Europeanen met onze christelijke religie ook hier teweeg hebben gebracht. Ook zo’n kerkgebouw van rond 1900 is weer een uiting van diezelfde visie.

De ondervragers waren nog niet weg of er kwam een Indiaas stel op het muurtje bij het kasteel zitten. Zij woonden aan de Oostkust en ik vertelde van mijn fietstocht. Toen hij hoorde dat ik uit Holland kwam, merkte hij op dat wij het niet zo goed gedaan hadden. (Hij vroeg me overigens eerst of ik bankier was, want in zijn idee was dat het beroep van vele Nederlanders). Hij bedoelde dat we  koloniën hadden gehad, maar die nooit echt als kolonie hadden overheerst zoals Engeland , Frankrijk en Spanje. We waren zelfs zo dom geweest om Manhattan voor een grijpstuiver af te stoten. Ik voelde me ongemakkelijk worden doordat iemand uit een voormalige kolonie zo sprak over deze periode van koloniale overheersing. Achteraf bedacht ik, dat  ik hem de vraag had moeten voorleggen.hoe hij zelf aan keek tegen die periode.

Als Europeaan sta je soms met je mond vol tanden.

Better call Saul

Series vanuit de VS weerspiegelen tot mijn verbazing meer van het leven in dit land, dan ik had verwacht. Ik bedoel dan niet alleen de eindeloze leegte van het landschap zoals in Breaking Bad, maar ook de enorme problematiek van bijvoorbeeld de verslaving aan drugs. Ik schreef hier al eerder wat over. 

Randy  kijkt nogal wat televisie en het viel me op dat er over drie onderwerpen erg veel commercials  zijn:  (dure) automerken, medicijnen en schadeclaimadvocaten. Ze hebben overigens vaak ook onderling veel met elkaar te maken. Zo zijn er de nodige schreeuwende advocaten die beloven dat ze jouw recht en schadeloosstelling zullen halen als je slachtoffer bent geweest van een auto-ongeluk. Ook de slachtoffers van bijwerkingen van medicijnen kunnen rekenen op zichzelf aanprijzende  advocaten.  Wie de serie Better call Saul kent, kan ik nu vertellen dat zijn commercial hier de norm is. 

De reclames voor bepaalde medicijnen of medische behandelingen kennen ook vaak een bepaald patroon. Er worden eerst mensen ten tonele gevoerd die veel geprobeerd hebben, maar bij wie het gewenste resultaat nog niet behaald is. Vervolgens wordt er geschermd met een eerste gratis consult of proefdosis. Daarna wordt er aangegeven wat de verzekering zou kunnen dekken. Tenslotte wordt er breedvoerig genoemd in welke situaties je de medicijnen niet moet gebruiken.

Met dat laatste ben ik weer terug bij de claimcultuur. Alles wat iemand doet kan hier leiden tot een grote schadeclaim.  Even een bizar nieuwsfeit tussendoor. Een passagier van American Airlines is door een paar agenten uit een vliegtuig gesleept. Hij zat al in het toestel, maar het vliegtuig was overbooked. Deze gebeurtenis met een schreeuwende arts die over de grond wordt gesleept, is gefilmd door een andere passagier. Een gebeurtenis die goed was voor drie dagen vulling van de actualiteitenprogramma’s. Ook hier een topadvocaat die deze passagier ter zijde zal staan.

Vanmorgen (op onze rustdag) moest ik naar de oogarts voor mijn derde injectie. Vooraf verzekerde Nick,  de bankman uit Zwitserland, mij, dat ik waarschijnlijk eindeloos veel verklaringen van afstand van aansprakelijkheid zou moeten ondertekenen. Het viel mee, ze hadden een en ander in een formulier samengevat.

De oogartspraktijk was gemutlich und freundlich zoals het dit Duits getinte Fredericksburg betaamt. 

Rood en Blauw (en Groen)

Mogen we in Nederland dan volop worstelen met de nadelen van meerdere partijen die samen een regering moeten vormen, in de VS. wordt meer en meer duidelijk dat een tweepartijenstelsel grote problemen met zich mee kan brengen.

Op mijn rustdag had ik de tijd om Trouw weer eens te downloaden. De Verdieping had als hoofdartikel de gevolgen van de polarisatie tussen democraten (blauw) en de republikeinen (rood) in de VS. Bas den Hond, journalist van Trouw, komt tot de conclusie dat een tweepartijenstelsel niet kan werken als de beide partijen elk een eigen enkelvoudige kleur krijgen. Wanneer alle nuances binnen een partij verdwijnen, blijft er alleen een enkelvoudige keuze tussen gepolariseerde partijen over. Op dit moment lijkt er een eenvormige partij aan de macht die geen rekening wenst te houden met belangrijke minderheden binnen en buiten de partij. Dit terwijl 40% van de kiezers zich niet herkent in een van beide partijprogramma’s.

De frustratie bij de Democraten is nog groter doordat zij de economisch sterkste staten vertegenwoordigen en in verhouding de nettobetalers zijn van de VS. Een van hen heeft gesuggereerd de VS op te splitsen.

De parallellen met Europa zijn te trekken. Op welke manier gaan we om met sterkere en zwakkere regio’s. Hoe kunnen we polarisatie voorkomen en een democratisch proces op gang houden waarbij mensen zich gehoord weten? Wat is de manier om kleur te houden, zonder anderen aan de kant te zetten?
Ik ben benieuwd of dat ons in Europa en in Nederland gaat lukken. Krijgen we in Nederland een coalitie met een vleugje Groen?

In deze fietsgroep zijn er heel wat deelnemers verlegen met de situatie die in de VS ontstaan is. Zij zien de voordelen van een meerpartijenstelsel. Tegelijkertijd heeft een enkeling wel angst voor het “Europese socialisme”.

Wie fietsen er mee?

Voor mij was een spannende vraag welke fietsers er op zo’n reis afkomen. Het was al duidelijk dat om vijftigers en zestigers zou gaan. Twee deelnemers vallen buiten deze doelgroep. Krista, dertig jaar, neemt samen met haar vader, Burt deel aan deze tocht. Ze is arts en gaat bezig met een specialisatie. Voor de liefhebbers geeft ze ’s avonds yoga. Burt,  68 jaar, was ondernemer en is nu onder andere bezig met regelgeving voor opleidingen van piloten. 

De andere buiten de leeftijdsgroep is Paul uit Nottingham U.K. Hij is 46 jaar en heeft net zijn winkels (candystores) verkocht en neemt op deze manier even een tussenjaar. Hij heeft iets vergelijkbaars eerder gedaan. 

Roommate Randy,  59 jaar, is net met pensioen als werktuigbouwkundige en komt uit de geboorteplaats van mijn onmisbare Trek. 

De Zwitser in ons gezelschap,  Nick, ook net met pensioen, werkte, zoals een Zwitser betaamt, bij een grote bank. Hij is gestopt als complianceofficer en beschouwt de laatste tien jaar als het minst plezierige deel van zijn carrière. Hij rijdt natuurlijk op een BMC met Ultegra DI2 en schijfremmen.

Onze twee 69-jarigen zijn Jim en David, beiden goede fietsers. David rijdt op een trike. Tom, gepensioneerde uroloog uit Florida is 64 jaar. Neil een leeftijdsgenoot woont eigenlijk in Japan en is consultant en vertaler. Dan, 59 jaar, jawel ook net met pensioen, heeft ook zijn eigen blog . Hij probeert geregeld treintjes op te zetten om de minder sterke fietsers uit de wind te houden. Tot slot is er de vijfenvijftigjarige David Bean  ook met een zeer geavanceerde elektronisch geschakelde fiets. Ja, Bonen zijn er ook overal.

De VS wordt een koninkrijk

Vanmorgen begon de dag al rond vijf uur. Ik voelde me redelijk uitgeslapen en heb de fiets in elkaar gezet. Even een probleem omdat ik niet wist wat de linker of de rechter pedaal was. Maar terwijl ik de mechanieker al aan het bellen was, bleken twee tekentjes bij een kwart slag draaien een D en een G te zijn. Franse pedalen dus gauche en droite.

Daarna op zoek naar een ontbijt. Ergens op een hogere muur had ik ”Italiaans ontbijt” zien staan, dus ik liep een eindje de straat in en vond dit tentje. Ik moet je bekennen dat ik de gouden letters eerst over het hoofd heb gezien.

Binnen trof ik de eigenaar en bestelde een croissant omelet kaas. Ik weet niet zeker of dit in de echte Italiaanse keuken thuis hoort, maar het smaakte prima. De inrichting was heel bijzonder. Een hoge tafel in het midden met vier krukken daar om heen, een bar en verder daar niets. Terwijl hij het eten klaarmaakte keek ik rond en zag dit aan de muur hangen.

Nadat zijn vrouw aan kanker was gestorven heeft hij een voetreis gemaakt naar Washington. Overal waar hij kwam is hij naar de burgemeester,  sheriff en andere notabelen gegaan en heeft hun visitekaartje met handtekening gevraagd. Aan het eind van de reis had hij er meer dan vijfduizend. Hij ging zonder iets op reis en was gekleed als zijn grote idool Charlie Chaplin. Deze Mario van Poolse komaf heeft eerst jaren in Rome gewoond (ouders gevlucht voor communisme).

Zijn tocht naar Washington en clowneske actie leverde bij Bush  (“die andere clown in het Witte Huis”) niets op. Hij heeft na zijn eerste contact met Trump het idee dat er nu wel wat mogelijk is. Hij werd helemaal enthousiast dat ik juist morgen begin met mijn tocht. Hij geeft morgen juist een feest omdat hij exact tien jaar geleden begonnen is met zijn tocht. Er moest dus een foto gemaakt worden van ons samen en hij gaat morgen iedereen vertellen dat onze ontmoeting geen toeval kan zijn. Wilde Lubach farao worden om zaken anders te krijgen, deze Mario heeft buttons laten maken met Mario for King of America. Ik ben nu de trotse bezitter van een van deze buttons en bevriend met de opvolger van Trump.

Reis naar San Diego

Donderdag 30 maart ging de wekker om vijf uur af en 24 uur later zou ik op een van de queensize bedden in mijn kamer in Good Nite Inn in San Diego neerploffen. Een probleemloze reis waarvan 11 uur geflankeerd door een Italiaanse DJ en een Nederlandse bioloog. De Italiaan uit Milaan ging een groep modellen muzikaal begeleiden tijdens hun shows in California. De bioloog werkt aan de universiteit van Cardiff en bestudeert de reukzin van insecten. Een wereld ging voor me open van metingen van stroompjes door zenuwbanen en het aan- en uitzetten van receptoren door een lichtsignaal. Het uiteindelijke doel is behalve de kennis hiervan ook manieren vinden om probleeminsecten zoals de Suzuki fruitvlieg en de mug de voet dwars te zetten. Deze bioloog vertelde over zijn tijd aan een universiteit in de VS en zijn wonen en werken in Wales.

Tijdens het uurtje naar San Diego zat ik in het vliegtuig naast een dame uit Michigan die op weg was naar een bruiloft van een neef. Ze reed heel graag paard, maar zou dat nooit doen zonder helm. Het is duidelijk: er was gelijk een klik.

Het hotel is eenvoudig, maar lijkt prima voor twee nachten. Het staat tussen het centrum en de luchthaven. De buurt wordt gedomineerd door een paar drukke wegen en veel tenten van grote restaurantketens. Er lopen hier heel wat zwervers rond en hier tegenover een etablissement Les Girls. Ik heb dit na mijn vermoeiende reis maar links laten liggen en heb alleen een van die grote bedden op mijn kamer uitgekozen.

Tot slot nog even de twee schurende foto’s. Een inspirerende fiets op een plastic bekertje in het vliegtuig. Hoewel inspirerend? Onderweg naar een fietstocht in een vliegtuig? Vliegen en al dat verpakkingsmateriaal rond het vliegtuigvoer helpt niet erg bij het behoud van die prachtige witte wereld op Groenland.

Een fietstocht door het zuiden van de V.S.

Jaren geleden ontstond het idee om een keer een lange tocht op de fiets te maken. Na twee bezoeken aan de VS werd de bestemming eigenlijk vanzelf ingevuld: een tocht van kust naar kust in de VS.
Na wat zoekwerk kwam ik terecht bij de organisator: Trans-America Cycling. Larry Love, oud docent geschiedenis, is vorig jaar begonnen met het aanbieden van deze tocht.

Ik ga proberen elke dag een kort verslagje te schrijven met als thema’s:
– de route van die dag
– mijn reisgezelschap
– het zuiden van de VS

De dagbeschrijvingen maak ik steeds op een nieuwe pagina. Verder is er een overzichtskaartje van de hele route.

Ik denk niet dat ik tijdens de tocht veel tijd zal nemen/hebben om op reacties te reageren, maar de site biedt de mogelijkheid om een reactie achter te laten. De verslagjes zijn in eerste instantie bedoeld om de indrukken van de reis voor mijzelf vast te leggen, maar ik hoop dat het voor mijn volgers interessant genoeg is om op deze manier af en toe een stukje met me mee te reizen.