Maand: april 2017

Series vanuit de VS weerspiegelen tot mijn verbazing meer van het leven in dit land, dan ik had verwacht. Ik bedoel dan niet alleen de eindeloze leegte van het landschap zoals in Breaking Bad, maar ook de enorme problematiek van bijvoorbeeld de verslaving aan drugs. Ik schreef hier al eerder wat over. 

Randy  kijkt nogal wat televisie en het viel me op dat er over drie onderwerpen erg veel commercials  zijn:  (dure) automerken, medicijnen en schadeclaimadvocaten. Ze hebben overigens vaak ook onderling veel met elkaar te maken. Zo zijn er de nodige schreeuwende advocaten die beloven dat ze jouw recht en schadeloosstelling zullen halen als je slachtoffer bent geweest van een auto-ongeluk. Ook de slachtoffers van bijwerkingen van medicijnen kunnen rekenen op zichzelf aanprijzende  advocaten.  Wie de serie Better call Saul kent, kan ik nu vertellen dat zijn commercial hier de norm is. 

De reclames voor bepaalde medicijnen of medische behandelingen kennen ook vaak een bepaald patroon. Er worden eerst mensen ten tonele gevoerd die veel geprobeerd hebben, maar bij wie het gewenste resultaat nog niet behaald is. Vervolgens wordt er geschermd met een eerste gratis consult of proefdosis. Daarna wordt er aangegeven wat de verzekering zou kunnen dekken. Tenslotte wordt er breedvoerig genoemd in welke situaties je de medicijnen niet moet gebruiken.

Met dat laatste ben ik weer terug bij de claimcultuur. Alles wat iemand doet kan hier leiden tot een grote schadeclaim.  Even een bizar nieuwsfeit tussendoor. Een passagier van American Airlines is door een paar agenten uit een vliegtuig gesleept. Hij zat al in het toestel, maar het vliegtuig was overbooked. Deze gebeurtenis met een schreeuwende arts die over de grond wordt gesleept, is gefilmd door een andere passagier. Een gebeurtenis die goed was voor drie dagen vulling van de actualiteitenprogramma’s. Ook hier een topadvocaat die deze passagier ter zijde zal staan.

Vanmorgen (op onze rustdag) moest ik naar de oogarts voor mijn derde injectie. Vooraf verzekerde Nick,  de bankman uit Zwitserland, mij, dat ik waarschijnlijk eindeloos veel verklaringen van afstand van aansprakelijkheid zou moeten ondertekenen. Het viel mee, ze hadden een en ander in een formulier samengevat.

De oogartspraktijk was gemutlich und freundlich zoals het dit Duits getinte Fredericksburg betaamt. 

Nieuwe berichten zijn opgenomen in de volgorde nieuwste boven. Ze zijn niet gebonden aan een specifieke dag.

De verslagen per dag vind je door de betreffende dag aan te klikken. 

Mogen we in Nederland dan volop worstelen met de nadelen van meerdere partijen die samen een regering moeten vormen, in de VS. wordt meer en meer duidelijk dat een tweepartijenstelsel grote problemen met zich mee kan brengen.

Op mijn rustdag had ik de tijd om Trouw weer eens te downloaden. De Verdieping had als hoofdartikel de gevolgen van de polarisatie tussen democraten (blauw) en de republikeinen (rood) in de VS. Bas den Hond, journalist van Trouw, komt tot de conclusie dat een tweepartijenstelsel niet kan werken als de beide partijen elk een eigen enkelvoudige kleur krijgen. Wanneer alle nuances binnen een partij verdwijnen, blijft er alleen een enkelvoudige keuze tussen gepolariseerde partijen over. Op dit moment lijkt er een eenvormige partij aan de macht die geen rekening wenst te houden met belangrijke minderheden binnen en buiten de partij. Dit terwijl 40% van de kiezers zich niet herkent in een van beide partijprogramma’s.

De frustratie bij de Democraten is nog groter doordat zij de economisch sterkste staten vertegenwoordigen en in verhouding de nettobetalers zijn van de VS. Een van hen heeft gesuggereerd de VS op te splitsen.

De parallellen met Europa zijn te trekken. Op welke manier gaan we om met sterkere en zwakkere regio’s. Hoe kunnen we polarisatie voorkomen en een democratisch proces op gang houden waarbij mensen zich gehoord weten? Wat is de manier om kleur te houden, zonder anderen aan de kant te zetten?
Ik ben benieuwd of dat ons in Europa en in Nederland gaat lukken. Krijgen we in Nederland een coalitie met een vleugje Groen?

In deze fietsgroep zijn er heel wat deelnemers verlegen met de situatie die in de VS ontstaan is. Zij zien de voordelen van een meerpartijenstelsel. Tegelijkertijd heeft een enkeling wel angst voor het “Europese socialisme”.

Voor mij was een spannende vraag welke fietsers er op zo’n reis afkomen. Het was al duidelijk dat om vijftigers en zestigers zou gaan. Twee deelnemers vallen buiten deze doelgroep. Krista, dertig jaar, neemt samen met haar vader, Burt deel aan deze tocht. Ze is arts en gaat bezig met een specialisatie. Voor de liefhebbers geeft ze ’s avonds yoga. Burt,  68 jaar, was ondernemer en is nu onder andere bezig met regelgeving voor opleidingen van piloten. 

De andere buiten de leeftijdsgroep is Paul uit Nottingham U.K. Hij is 46 jaar en heeft net zijn winkels (candystores) verkocht en neemt op deze manier even een tussenjaar. Hij heeft iets vergelijkbaars eerder gedaan. 

Roommate Randy,  59 jaar, is net met pensioen als werktuigbouwkundige en komt uit de geboorteplaats van mijn onmisbare Trek. 

De Zwitser in ons gezelschap,  Nick, ook net met pensioen, werkte, zoals een Zwitser betaamt, bij een grote bank. Hij is gestopt als complianceofficer en beschouwt de laatste tien jaar als het minst plezierige deel van zijn carrière. Hij rijdt natuurlijk op een BMC met Ultegra DI2 en schijfremmen.

Onze twee 69-jarigen zijn Jim en David, beiden goede fietsers. David rijdt op een trike. Tom, gepensioneerde uroloog uit Florida is 64 jaar. Neil een leeftijdsgenoot woont eigenlijk in Japan en is consultant en vertaler. Dan, 59 jaar, jawel ook net met pensioen, heeft ook zijn eigen blog . Hij probeert geregeld treintjes op te zetten om de minder sterke fietsers uit de wind te houden. Tot slot is er de vijfenvijftigjarige David Bean  ook met een zeer geavanceerde elektronisch geschakelde fiets. Ja, Bonen zijn er ook overal.

Vanmorgen begon de dag al rond vijf uur. Ik voelde me redelijk uitgeslapen en heb de fiets in elkaar gezet. Even een probleem omdat ik niet wist wat de linker of de rechter pedaal was. Maar terwijl ik de mechanieker al aan het bellen was, bleken twee tekentjes bij een kwart slag draaien een D en een G te zijn. Franse pedalen dus gauche en droite.

Daarna op zoek naar een ontbijt. Ergens op een hogere muur had ik ”Italiaans ontbijt” zien staan, dus ik liep een eindje de straat in en vond dit tentje. Ik moet je bekennen dat ik de gouden letters eerst over het hoofd heb gezien.

Binnen trof ik de eigenaar en bestelde een croissant omelet kaas. Ik weet niet zeker of dit in de echte Italiaanse keuken thuis hoort, maar het smaakte prima. De inrichting was heel bijzonder. Een hoge tafel in het midden met vier krukken daar om heen, een bar en verder daar niets. Terwijl hij het eten klaarmaakte keek ik rond en zag dit aan de muur hangen.

Nadat zijn vrouw aan kanker was gestorven heeft hij een voetreis gemaakt naar Washington. Overal waar hij kwam is hij naar de burgemeester,  sheriff en andere notabelen gegaan en heeft hun visitekaartje met handtekening gevraagd. Aan het eind van de reis had hij er meer dan vijfduizend. Hij ging zonder iets op reis en was gekleed als zijn grote idool Charlie Chaplin. Deze Mario van Poolse komaf heeft eerst jaren in Rome gewoond (ouders gevlucht voor communisme).

Zijn tocht naar Washington en clowneske actie leverde bij Bush  (“die andere clown in het Witte Huis”) niets op. Hij heeft na zijn eerste contact met Trump het idee dat er nu wel wat mogelijk is. Hij werd helemaal enthousiast dat ik juist morgen begin met mijn tocht. Hij geeft morgen juist een feest omdat hij exact tien jaar geleden begonnen is met zijn tocht. Er moest dus een foto gemaakt worden van ons samen en hij gaat morgen iedereen vertellen dat onze ontmoeting geen toeval kan zijn. Wilde Lubach farao worden om zaken anders te krijgen, deze Mario heeft buttons laten maken met Mario for King of America. Ik ben nu de trotse bezitter van een van deze buttons en bevriend met de opvolger van Trump.