Geplaatst op

De fiets weer in de koffer

Op welke manier kijk ik terug op deze reis? Deze vraag kan er een zijn naar de invalshoek van mijn terugblik, als een naar de uiteindelijke waardering. Laat ik beginnen met het eerste.
Een aantal karakteristieken:

46 dagen onderweg: 4 rustdagen, 3 dagen minder dan 50 km, 11 dagen tussen 51 en 100 km, 12 dagen tussen 101 en 125 km, 11 dagen tussen 126 en 150 km en 5 dagen tussen 151 en 177 km. Totaal dus 42 fietsdagen met gemiddeld 113 km en 4735 km in het totaal.

42 fietsdagen: 3 dagen tussen 1000 en 1521 hm, 16 dagen tussen 500 en 999 hm, 14 dagen tussen 250 en 499 hm en de overige 9 dagen minder dan 250 hm. In het totaal 21.511 hm, per fietsdag dus gemiddeld 512 hm. In de berggebieden vielen de stijgingspercentages meestal mee, in het heuvelland liepen de percentages soms op tot 15%. Met name het fietsen in Texas kon hierdoor op sommige dagen pittig zijn.

2 keer zijn we nat aangekomen door de regen, maar veel vaker nat van het zweet. Bijna alle dagen lag de maximumtemperatuur tussen de 25C en 34C en vaak was het zonnig. Naar het oosten toe werd de luchtvochtigheid en de nachttemperatuur steeds hoger. We hebben vaker meewind dan tegenwind gehad. Slechts enkele dagen was de tegenwind zo sterk dat het er echt lastig door werd.

We hebben over Interstates, highways en countryroads gereden. Een highway kon een rustige landelijke weg zijn, maar soms ook een drukke vierbaansweg. De plek van een fietser op de weg is in principe de shoulder. Deze strook kon riant breed zijn, maar soms ook een rafelig randje van de weg. Het wegdek was soms perfect (Florida meestal) tot dramatisch (chipseal zoals vaak in Texas). Grootste zorg op sommige wegen was om de obstakels op de shoulder (zoals stukken autoband, sloophout), gaten in het wegdek of bergen gravel bij de zijwegen te omzeilen. Veel auto’s haalden ons ruim in en gingen zoveel mogelijk naar links. Witte pickups waren hierop vaak de uitzondering.

Randy zat standaard in mijn wiel, waardoor ik het tempo bepaalde en waar nodig iets gas terugnam. Later in de tocht werd het treintje soms wat langer. Een enkele keer reed ik een klein stukje niet op kop, maar werd afgelost door Chris of Nik. Bijna iedereen heeft alle kilometers zelf gereden. Ook minder getrainde fietsers konden de etappes over het algemeen goed aan. Gaande de weken ontstonden er meer en meer vaste patronen van volgorde van vertrek en wie alleen of samen reed.

We hebben in 42 verschillende motels overnacht. Meestal waren het motels van een landelijke keten. Ontbraken die in de overnachtingsplaats, dan sliepen we in een plaatselijke inn. De laatste waren meestal wat soberder, maar nooit echt slecht. Opvallend is de grote gelijkenis van de indeling van de kamers: twee queensize bedden met 2, 3 of 4 kussens, een tv, tafel met bureaustoel, badkamer met ligbad, 2 tot 4 badlakens, 2 tot 4 handdoeken, 2 tot 4 waslappen en een föhn. De handdoeken en shampoo e.d. waren altijd op creatieve wijze gerangschikt. Opvallend was dat het begin van het wc-papier altijd in een driehoekje was gevouwen. De wastafel was soms in de kamer, soms in de badkamer. Dat laatste betekende een kwartier eerder opstaan om op tijd op de fiets te kunnen zitten. De fietsen stonden trouw in onze slaapkamer te wachten op wat de volgende dag zou brengen.

Het assortiment van het ontbijt per motel verschilde sterk. Geen ontbijt: alleen een kan koffie. Voor die situaties kregen we van de organisatie een ontbijt met vruchtensap, ontbijtrepen, muffins en instant oatmeal (klaar te maken met de magnetron). Standaard ontbijt: cereals, brood om te roosteren, roerei, vruchtensap, melk, yoghurt, koffie en muffins e.d. Luxe ontbijt: meer warme gerechten, wafels of pannenkoeken om zelf te maken, vers gesneden fruit, warme oatmeal. De lunch kon je zelf regelen door aan te gaan bij bijv. Subway, een Italiaan of een fastfoodrestaurant. Je kon ook volstaan met het aanbod bij de SAG: water, reepjes, zoutjes, fruit, boterham met pindakaas en jam (pb&j). Het diner was meestal gezamenlijk. We werden daar naartoe gereden of we liepen er heen als het vlakbij was. We zijn vaak bij een Mexicaans restaurant geweest, maar ook wel bij bbq restaurants, Texaans grillhouses, wat Europees getint restaurants enz. Het eten zat bij de prijs in, wilde je een biertje dan rekende je dat zelf af (meestal 4 tot 5 dollar per biertje). Sla was meestal wel mee te bestellen, maar andere groente was er weinig.

Elke middag om vijf uur werd de route voor de volgende dag doorgenomen. Tevens werd dan het weerbericht gespeld. De wekker liep af tussen vijf en zes uur. Meestal probeerden we kort na zonsopgang te vertrekken om de grootste hitte voor te zijn. Doordat we vier verschillende tijdzones hebben doorkruist en naar het oosten fietsten, begreep de zon niet helemaal wanneer hij precies op moest gaan. Als indicatie voor vertrek gebruikten we de tijd waarop de trailer open zou gaan. We konden dan onze bagage inleveren en de banden op spanning brengen. Elke dag waren er SAGS om de maximaal 45 km. Dan was er gelegenheid wat te snaaien, de bidon bij te vullen en eventueel wat kleding achter te laten. Larry en Chuck reden met twee wagens waardoor de volgende SAG al weer voor de eerste rijders klaar stond. In geval van nood kon er gebeld worden voor assistentie. Alle rijders met Iphone waren steeds te lokaliseren via find my friend. De plaats voor een SAG werd met zorg gekozen zodat je zoveel mogelijk in de schaduw even op een klapstoeltje kon zitten. De bedoeling was dat Larry de bagage op de kamers had staan zodra de rijders bij het motel aankwamen. De aankomst was meestal tussen 12 en 3 uur. De minst snelle fietsers konden nog twee uur langer onderweg zijn.


Het welkomstshirt van Gerdien.

Mijn uiteindelijke waardering:

Die gaat natuurlijk allereerst uit naar iedereen die me heeft laten gaan. Je kan al jaren het rare idee hebben dat je de VS een keer wilt oversteken, maar zonder Gerdien en de meiden die me gestimuleerd hebben mijn plan ook echt uit te voeren, was dit allemaal niet gebeurd. Verder heb ik veel energie gekregen door te horen dat zoveel mensen betrokken waren bij mijn wel en wee tijdens de reis.

Ik heb genoten van mijn tocht. Het rijden in een groep onbekenden was voor mij een van de grootste vraagtekens, maar geen onvertogen woord daarover. Ik heb met heel wat mensen leuke en goede gesprekken gehad. Ik heb veel geleerd over de VS, zowel de mooie kanten als de mindere kanten. Ik merkte dat het lastig was alle aspecten van zo’n reis steeds goed te combineren: het sportieve fietsen (toch een beetje prestatie), het opnemen van de details (bijv. fotostop) van je omgeving, de analyse van het leven in de VS. Ik had gehoopt de VS nog iets beter te leren kennen. Tegelijkertijd heb ik volop genoten van het fietsen. Het fietsen bij de TC Heerde had genoeg conditie opgeleverd om mij de bijnaam Pieter the Machine te geven. Ik ging met wat kleine pijntjes en ongemakken op weg en vreesde dat die me dwars konden gaan zitten, maar gelukkig niets van dat al.

De organisatie was perfect geregeld. Larry en Chuck maakten volledig waar wat ze beloofd hebben. Hun stelling: jij gaat je avontuur aan en wij faciliteren dat op de manier die jij vraagt. In de keuzes die zij maakten was het commerciële aspect zeker niet het belangrijkste. Zij waren zorgvuldig en respecteerden iedere fietser evenveel.

Het was een prachtige tocht op een goed geprepareerde fiets (dank je wel Henk) en ik ben blij dat ik dat rare idee heb doorgezet. Wie weet welke rare ideeën er nog opborrelen.

Geplaatst op

Saint Augustine

Wat een bijzondere dag om lopend een stad te verkennen en opnieuw tot de ontdekking te komen dat de geschiedenis van de VS een product is van de mix van Europese expansie en van christelijke zendingsdrang. Ik werd vandaag vooral getroffen door de teksten die bij allerlei historische locaties stonden.

Pedro Menendez de Avilés landde in 1565 als eerste Europeaan in dit gebied en hij had een vlootkapelaan bij zich die na de landing het kruis omhoog  hield en een mis op het strand opdroeg. 

Je ziet dat (volgens de tekst) de oorspronkelijke bewoners zich probleemloos voegden in de gebruiken van de Europese christenen. In het centrum staat nog een monument van deze conquistador dat aan het begin van de twintigste eeuw is onthuld in aanwezigheid van een officiële Spaanse vertegenwoordiging.  Van de oorspronkelijke bewoners geen spoor te bekennen.

De Europese landen lieten dit gebied geregeld van nationaliteit veranderen: Spaans,  Engels, Spaans, Engels en toch weer Spaans. Dat de kolonisten hun nationale gedragslijn doorzetten in dit gebied, blijkt uit het Spaanse afslachten van de Franse Hugenoten die geprobeerd hadden een nederzetting in dit gebied te stichten.

Op de plaquette hierboven werd gesproken van The Sisters of St.Joseph. vanmorgen heb ik het huis waar ze woonden en werkten bezocht. Deze zusterorde had nonnen uit Frankrijk gestuurd om hier te werken. Een belangrijke taak kregen ze in de scholing van vrijgelaten slavenkinderen. En weer vraag je je af, slaven en slavenhandel: Hoe is deze gedachte opgekomen in de hoofden van onze christelijke voorouders? Ook in deze stad is er in 1964 stevig ingehakt op een geweldloze mars van de burgerrechtenbeweging van Martin Luther King Jr. 

Ik heb vrij lang gesproken met de vrijwilliger in dit museum waar vroeger deze nonnen woonden en werkten (overigens net als Randy en Chris een tri-atleet). Hij vertelde dat de benoeming van de bisschop van Florida in 1939 door Paus Paus XII eigenlijk gezien moet worden als een verbanning van deze geestelijke uit het Vaticaan aan de vooravond van WOII. Deze bisschop bleek later van groot belang voor de inlichtingendienst van de VS tijdens de oorlog. Volgens de vrijwilliger was deze bisschop heel belangrijk geweest voor de ontwikkeling van de stad (ook voor dat mega  kruis en de kerk daarbij).Mijn confrontatie met het verleden en religie was nog niet voorbij. Terwijl ik naar het mooi gelegen Spaanse fort keek, werd ik aangesproken door twee mannen. 

Ze deden een onderzoek namens de kerken in St. Augustine. Thema was geluksbeleving en godsdienst. Eerste vraag was of ik mijn geluksgevoel een cijfer kon geven. Ik gaf aan een 9 (want net mijn fietsreis volbracht). Waarom geen 10? Dan moet Gerdien ook hier zijn. Vervolgens een gesprek over mijn visie op religie en het eeuwige leven. Een leuk gesprek en luisterende ondervragers. Het viel me op dat zij veel belang hechtten aan het eeuwige leven.

Ik raakte steeds meer verlegen met de impact die wij Europeanen met onze christelijke religie ook hier teweeg hebben gebracht. Ook zo’n kerkgebouw van rond 1900 is weer een uiting van diezelfde visie.

De ondervragers waren nog niet weg of er kwam een Indiaas stel op het muurtje bij het kasteel zitten. Zij woonden aan de Oostkust en ik vertelde van mijn fietstocht. Toen hij hoorde dat ik uit Holland kwam, merkte hij op dat wij het niet zo goed gedaan hadden. (Hij vroeg me overigens eerst of ik bankier was, want in zijn idee was dat het beroep van vele Nederlanders). Hij bedoelde dat we  koloniën hadden gehad, maar die nooit echt als kolonie hadden overheerst zoals Engeland , Frankrijk en Spanje. We waren zelfs zo dom geweest om Manhattan voor een grijpstuiver af te stoten. Ik voelde me ongemakkelijk worden doordat iemand uit een voormalige kolonie zo sprak over deze periode van koloniale overheersing. Achteraf bedacht ik, dat  ik hem de vraag had moeten voorleggen.hoe hij zelf aan keek tegen die periode.

Als Europeaan sta je soms met je mond vol tanden.