| km | stijging | daling | |||
| Camp Wood, TX | to | Ingram, TX | 130 | 1521 | 1445 |
Deze dag zou in het teken staan van de solidariteit met Nederland. Het waaide stevig, de temperatuur zou laag blijven (onder de 15C) en het was grijs. Boven in de heuvels was er fijne motregen.
Mijn telefoon opende met een bericht over de ecologische voetafdruk. Ik voelde me redelijk schuldig op dit punt met bijvoorbeeld een ontbijt dat meer afval oplevert, dan het voedsel dat ik eet. Alles is verpakt in plastic of wordt gebruikt met plastic borden en bestek en in piepschuim bekers, Reden voor mij om mijn voetafdruk te combineren met een tor die ik het leven redde door hem om te keren.
Vandaag een echte Ardennenetappe. Larry en Chuck hadden het advies gegeven aan mindere klimmers misschien een deel of de hele tocht niet te rijden. De route bevatte vier keer een klim van ongeveer 200 hoogtemeters met gemiddelde percentages van 8 tot 10%. Verder was er in de 100 km nauwelijks een stuk vlak met vaak venijnige korte klemmetjes. Wat de tocht zwaar maakte was behalve het klimmen en de wind, het vaak zeer ruwe wegdek. Een stukje beton als wegdek voelde bijna bovenaards aan.
In het begin van de tocht sloot Chris uit Sliedrecht bij ons aan. Wij probeerden een Hollandse waaier op te zetten, maar er was te veel achteropkomend verkeer. Bij onze eerste SAG reed hij door naar de plek waar zijn vrouw met de camper wachtte. Het was behoorlijk koud en Larry haalde bekers chocolademelk uit een eettentje waar we vlakbij stonden.
Ook in een ander opzicht deed het me denken aan tochten door de Ardennen of de Alpen: er waren erg veel groepen motoren en een enorme stoet Corvette sportwagens.
In het laatste stuk van de tocht volgden we de loop van een rivier. De hellingen werden minder en er stonden grote luxe ranches langs de weg. Het werd meer en meer een lieflijk landschap.
Zoals gewoonlijk ook deze dag een nieuwe culinaire uitdaging: pecan cobbler. Bijna net zo bovenaards als die korte stukjes glad wegdek.
